| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
Vivente rege (Latin: "with the king (still … Vivente rege (Latin: "with the king (still) living") is a form of king's election, where the king's successor, usually of the same dynasty, was elected before the old king died. It was an important element of politics in Poland during the times of the nobility's election of kings, when monarchs would attempt to push through the election of their heir, and Polish nobility (szlachta) would oppose it, on the grounds that it would lead to absolute monarchy.s that it would lead to absolute monarchy.
, Der Ausdruck Vivente Rege (lateinisch für … Der Ausdruck Vivente Rege (lateinisch für zu Lebzeiten des Königs) bzw. Vivente Imperatore (lateinisch für zu Lebzeiten des Kaisers) bezeichnet die Wahl eines neuen Königs, gewöhnlich aus den Reihen der eigenen Dynastie, während der Herrschaft des amtierenden Königs bzw. Kaisers. Üblicherweise wird der Begriff nur verwendet, wenn die Wahl des weiteren Königs im Konsens mit dem Herrscher erfolgte, ansonsten ist der Begriff Gegenkönig gebräuchlich.n ist der Begriff Gegenkönig gebräuchlich.
, Vivente rege – łacińskie określenie odnosz … Vivente rege – łacińskie określenie odnoszące się do elekcji i koronacji królewskiej dokonanej za życia poprzedniego króla (tzw. ablativus absolutus dosł. "za życia króla"). W przypadku wyboru na tron cesarski, mówi się czasem o elekcji vivente imperatore (za życia cesarza). Zazwyczaj dokonywano jej na wniosek samego władcy, który dążył do zapewnienia sukcesji swym potomkom. We Francji po 987 roku stosowana konsekwentnie elekcja vivente rege doprowadziła do przekształcenia się monarchii elekcyjnej w dziedziczną: sukcesja syna panującego króla stała się po prostu oczywista. W Rzeszy Niemieckiej cesarze z dynastii saskiej, salickiej, Hohenstaufów, Luksemburgów i Habsburgów kilkanaście razy stosowali praktykę elekcji vivente rege (imperatore). Ponieważ elekcja vivente rege umacniała pozycję dynastii w systemie politycznym Rzeszy i mogła prowadzić do wprowadzenia monarchii dziedzicznej, została zakazana przez Złotą Bullę Karola IV oraz traktat westfalski. Zakaz nie był przestrzegany, jednak książęta niemieccy stanowczo przeciwstawiali się projektom wprowadzenia dziedziczności tronu. W Polsce po śmierci Władysława III Warneńczyka królów wybierały zjazdy szlacheckie. Uznano, iż elekcji powinno dokonywać, po śmierci poprzedniego władcy, zgromadzenie, w którym wziąć udział mógł każdy szlachcic. Podczas obrad sejmu walnego w Piotrkowie, 18 grudnia 1529 roku król Zygmunt I Stary i królowa Bona nakłonili posłów i senatorów do wybrania ich syna, Zygmunta Augusta, na króla Polski jeszcze za życia panującego ojca. 20 lutego 1530 roku Zygmunt August został koronowany na Wawelu przez prymasa Polski Jana Łaskiego i, formalnie, współrządził wespół z ojcem. Taki sposób rozstrzygnięcia o sukcesji wywołał ostry sprzeciw sporej części szlachty, wobec czego już podczas sejmu koronacyjnego Zygmunt Stary musiał zapewnić, iż elekcja następcy Zygmunta Augusta odbędzie się według tradycyjnych zasad. Artykuły henrykowskie w punkcie 1 zabraniały obranemu władcy mianować, ani obierać, ani obierania iakiego składać żadnym sposobem, ani kształtem wymyślonym, Krola na Państwo, sukcessora naszego, wsadzać. Pod koniec panowania Jana Kazimierza projekt elekcji vivente rege wysunęła jego żona, królowa Ludwika Maria Gonzaga. Spory o osobę kandydata do sukcesji (mimo deklarowanego zachowania swobody wyboru dwór potajemnie nakłaniał magnatów do podpisywania skryptów o wykluczeniu kandydatów krajowych) doprowadziły jednak do wybuchu rokoszu Lubomirskiego i ostatecznego odrzucenia reformy w 1666 roku. Sejmiki wybierając w listopadzie 1790 nowych posłów na Sejm Wielki w większości przystały na elekcję vivente rege Fryderyka Augusta, na ogół odrzucając równocześnie projekt tronu dziedzicznego. Konstytucja 3 maja wprowadzała tron elekcyjnym przez familie, z braku męskich potomków elektora następcą miał być jego zięć za zgodą stanów zgromadzonych, córce jego dobrany (...) zachowując przy narodzie prawo, żadnej preskrypcyi podpadać nie mogące, wybrania do tronu drugiego domu po wygaśnieniu pierwszego (art. VII), co 25 lat miano rozważać poprawki do Konstytucji (art. VI). W lutym 1792 sejmiki w większości poparły Konstytucję. sejmiki w większości poparły Konstytucję.
, Vivente rege ("col re in vita") è una locu … Vivente rege ("col re in vita") è una locuzione latina utilizzata nel linguaggio giuridico per indicare un provvedimento preso mentre un sovrano in carica è ancora in vita, mentre di norma tale provvedimento andrebbe preso dopo la sua morte. Solitamente tale provvedimento consisteva nell'elezione di un principe ereditario alla carica di sovrano o l'ottenimento da parte di questi di una parte dei titoli paterni prima della morte del genitore. La proposta di un'elezione vivente rege fu un elemento importante e divisivo nella politica della Polonia del XVII secolo. Alcuni sovrani, infatti, cercarono di nominare i loro figli alla carica di sovrani prima della loro morte (non necessariamente abdicando, anzi talvolta consociandosi al trono) così da garantire che un membro della propria famiglia rimanesse sul proprio trono. Ovviamente, data la natura prettamente elettiva del trono polacco, questo fatto trovò l'opposizione della nobiltà polacca (szlachta) i cui membri, alla morte di un sovrano, erano tutti candidati per l'elezione al trono e di conseguenza, con l'approvazione di tale costume, si sentivano privati di una parte dei propri diritti inalienabili, col rischio che la Polonia si trasformasse in una monarchia assoluta. Un caso storico di re eletto vivente rege fu quello di Sigismondo II Augusto di Polonia che venne eletto alla carica di sovrano dal padre Sigismondo I di Polonia diciotto anni prima della morte di quest'ultimo. Un esempio di rivolta aristocratica contro le disposizioni di un sovrano intenzionato ad applicare un provvedimento vivente rege fu la ribellione di Lubomirski.vente rege fu la ribellione di Lubomirski.
, Vivente rege (с лат. — «При живом короле») — политический принцип, по которому следующий король избирается при жизни текущего монарха.
|
| rdfs:comment |
Vivente rege (Latin: "with the king (still … Vivente rege (Latin: "with the king (still) living") is a form of king's election, where the king's successor, usually of the same dynasty, was elected before the old king died. It was an important element of politics in Poland during the times of the nobility's election of kings, when monarchs would attempt to push through the election of their heir, and Polish nobility (szlachta) would oppose it, on the grounds that it would lead to absolute monarchy.s that it would lead to absolute monarchy.
, Vivente rege – łacińskie określenie odnosz … Vivente rege – łacińskie określenie odnoszące się do elekcji i koronacji królewskiej dokonanej za życia poprzedniego króla (tzw. ablativus absolutus dosł. "za życia króla"). W przypadku wyboru na tron cesarski, mówi się czasem o elekcji vivente imperatore (za życia cesarza). Zazwyczaj dokonywano jej na wniosek samego władcy, który dążył do zapewnienia sukcesji swym potomkom. We Francji po 987 roku stosowana konsekwentnie elekcja vivente rege doprowadziła do przekształcenia się monarchii elekcyjnej w dziedziczną: sukcesja syna panującego króla stała się po prostu oczywista.ącego króla stała się po prostu oczywista.
, Vivente rege (с лат. — «При живом короле») — политический принцип, по которому следующий король избирается при жизни текущего монарха.
, Der Ausdruck Vivente Rege (lateinisch für … Der Ausdruck Vivente Rege (lateinisch für zu Lebzeiten des Königs) bzw. Vivente Imperatore (lateinisch für zu Lebzeiten des Kaisers) bezeichnet die Wahl eines neuen Königs, gewöhnlich aus den Reihen der eigenen Dynastie, während der Herrschaft des amtierenden Königs bzw. Kaisers. Üblicherweise wird der Begriff nur verwendet, wenn die Wahl des weiteren Königs im Konsens mit dem Herrscher erfolgte, ansonsten ist der Begriff Gegenkönig gebräuchlich.n ist der Begriff Gegenkönig gebräuchlich.
, Vivente rege ("col re in vita") è una locu … Vivente rege ("col re in vita") è una locuzione latina utilizzata nel linguaggio giuridico per indicare un provvedimento preso mentre un sovrano in carica è ancora in vita, mentre di norma tale provvedimento andrebbe preso dopo la sua morte. Solitamente tale provvedimento consisteva nell'elezione di un principe ereditario alla carica di sovrano o l'ottenimento da parte di questi di una parte dei titoli paterni prima della morte del genitore.li paterni prima della morte del genitore.
|
