| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
El renacimiento otoniano, también califica … El renacimiento otoniano, también calificado como renacimiento o renovación del siglo X o del año mil, fue un período medieval de del Occidente cristiano que se extendió desde el principio del siglo X hasta alrededor del año 1030. Este período se caracterizó por una innegable vitalidad cultural, concretamente en Germania gracias a la actividad de las escuelas y de manera más heterogénea en el resto del continente europeo. En gran parte bajo el patronazgo de los tres primeros emperadores del Sacro Imperio Germánico de la dinastía otoniana (o sajona) —Otón I (r. 936–973), Otón II (r. 973–983) y Otón III (r. 983–1002)— estuvo dominado intelectualmente por dos grandes figuras, Abón de Fleury y Gerberto de Aurillac y dejó también una importante herencia artística (livres enluminés) y de arquitectura notable. Más limitado que el renacimiento carolingio que le precedió, e indisociable de este último, la renovación otoniana concluyó el largo auge de la enseñanza en la Edad Media, del siglo VI al siglo XI, antes de la expansión cultural del renacimiento del siglo XII.n cultural del renacimiento del siglo XII.
, The Ottonian Renaissance was a renaissance … The Ottonian Renaissance was a renaissance of Byzantine and Late Antique art in Central and Southern Europe that accompanied the reigns of the first three Holy Roman Emperors of the Ottonian (or Saxon) dynasty: Otto I (936–973), Otto II (973–983), and Otto III (983–1002), and which in large part depended upon their patronage. The leading figures in this movement were Pope Sylvester II and Abbo of Fleury.were Pope Sylvester II and Abbo of Fleury.
, オットー朝ルネサンス（オットーちょうルネサンス）は神聖ローマ皇帝オットー1世（936-973）、オットー2世（973 – 983）、オットー3世 （983 – 1002）の治世に中央ヨーロッパと南ヨーロッパでおきたビザンチン芸術と後期アンティーク芸術の復興運動である。この運動は、主に彼らの後援に依存していた。この運動の主要人物は、教皇シルウェステル2世とフリュリのアッボであった 。
, Otonská renesance je pokračování, resp. poslední fáze renesance karolinské, časově se vymezuje od druhé poloviny 10. století do 30. let 11. století. Plynule na ni navazuje epocha a sloh románský.
, 奧托復興，或稱奧托尼亞復興（德語：Ottonische Renaissance; 英語：Ottonian Renaissance）是指的拜占庭和古典晚期藝術在中南歐的復興，這一時期伴隨著神聖羅馬帝國奧托王朝（或稱薩克森王朝）王朝的前三位皇帝（奧託一世（936-973）、奧托二世（973-983）和奧托三世（983-1002））的統治。這一文藝復興這在很大程度上取決於他們的讚助。這一運動的主要人物是教皇西爾維斯特二世和。
, La rinascita ottoniana, conosciuta anche c … La rinascita ottoniana, conosciuta anche come rinascita del X secolo, fu un periodo del medioevo e relativo all'occidente cristiano, caratterizzato da una rinascita culturale e che si estese dall'inizio del X secolo fino a circa gli anni 1030. In tale periodo si assistette ad una innegabile vitalità culturale, in particolare grazie all'attività delle scuole di Germania e, in modo più eterogeneo, in tutto il continente europeo. Dominato dai due protagonisti intellettuali, Abbone di Fleury e Gerberto d'Aurillac, tale contesto portò anche alla realizzazione di un notevole patrimonio artistico (costituito principalmente da manoscritti miniati) e architettonico (con l'affermarsi dell'architettura ottoniana, anticipatrice di quella romanica). Più limitata rispetto alla precedente rinascita carolingia e in discontinuità con essa, la rinascita ottoniana può comunque essere a giusto titolo inserita tra i rinascimenti medievali individuati dalla storiografia, insieme anche al successivo, e ben più impattate, rinascimento del XII secolo.iù impattate, rinascimento del XII secolo.
, Η Οθωνική Αναγέννηση ήταν μία εποχή άνθηση … Η Οθωνική Αναγέννηση ήταν μία εποχή άνθησης και προώθησης των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που υποστηρίχθηκε από την Οθωνική Δυναστεία και κράτησε από το 936 μ.Χ. έως το 1002 μ.Χ.. Αποτελεί μέρος των λεγόμενων Μεσαιωνικών Αναγεννήσεων. Αντίθετα από την Καρολίγγεια Αναγέννηση (8ος-9ος αι.) που είχε προηγηθεί και που είχε στηριχθεί στην προώθηση του κλασικού και του πρώιμου χριστιανικού πολιτισμού, η Οθωνική Αναγέννηση επικεντρώθηκε στη προώθηση της σύγχρονης τέχνης της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης.τέχνης της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης.
, Otondar pizkundea Europa erdialde eta hego … Otondar pizkundea Europa erdialde eta hegoaldean 1000. urtearen inguruan izandako pizkunde ekonomiko eta artistikoa izan zen, dinastia saxoiko lehen hiru enperadoreen agintaldian, hirurak Oton izenekoak: Oton I.a (936–973), Oton II.a (973–983) eta Oton III.a (983–1002). Otondar pizkundea katedral eskola berpiztu batzuetan agertzen da, Bruno I.arenean bezala, Koloniako artzapezpiku izan zena, eta argitutako eskuizkribu ekoizpenean, garaiko forma artistiko nagusia, eliteko scriptoria batzuetan, Quedlinburg bezala, Oton I.ak sortutakoa 936an. Abadetza inperialak eta gorte inperiala, bizitza erlijioso eta izpiritualaren gune bihurtu ziren, errege familiako emakumeen eredua jarraituz. Oton, Erroman liturgiak zuen egoeragatik asaldatua geratu zen, eta, beraz, lehen Liburu Pontifikala enkargatu zuen, otoitzak zein errituari buruzko gidak zituen liturgia liburu bat. Gaur egun Erromatar Germaniar Pontifikala bezala ezagutzen den liburuaren bilketa, Mainzeko Gillen artzapezpikuak gainbegiratu zuen. Otondar arteak X. mendearen erdialdetik XI.aren azkena bitarteko aldia hartzen du, denborari dagokionez, eta lurraldez, garai hartako Germaniako Erromatar Inperio Santuaren esparru bera. Erromatar Inperio Santuaren esparru bera.
, Als Ottonische Renaissance wird von einige … Als Ottonische Renaissance wird von einigen Forschern die Anknüpfung an die byzantinische, spätantike und karolingische Kunst während des politisch maßgeblich von den Ottonen beeinflussten 10. und 11. Jahrhunderts bezeichnet. Die Ottonische Renaissance spiegelt sich besonders in der Architektur und der Goldschmiedekunst durch Verwendung von Spolien und in der Buchmalerei wider. Besonders begünstigt wurde der Einfluss der byzantinischen Kultur auf das Heilige Römische Reich Deutscher Nation durch die Heirat Ottos II. mit der byzantinischen Prinzessin Theophanu.t der byzantinischen Prinzessin Theophanu.
, De Ottoonse renaissance was een periode ti … De Ottoonse renaissance was een periode tijdens de regeringen van de eerste drie keizers van de Ottoonse dynastie. Deze oorspronkelijk Saksische Liudolfingen, die alle drie Otto heetten: Otto I de Grote (936-973), Otto II (973-983), en Otto III (983-1002). De tijdsduur van de Ottoonse renaissance wordt soms uitgebreid tot de regering van Hendrik II. Het begon met het huwelijk van Otto de Grote met Adelheid in 951. Hierdoor werden de koninkrijken Italië en Duitsland in een staat verenigd. Zodoende kwam het Westen dichter bij het Byzantijnse Rijk. De keizerlijke kroning in 962 bevorderde de noodzaak van een christelijke (politieke) eenheid. De term wordt in het algemeen beperkt tot de keizerlijke hofcultuur. Het is de overgang van de vroege middeleeuwen naar de hoge middeleeuwen. De Ottoonse renaissance komt vooral tot uiting in de kunst en de architectuur, die werd beïnvloed door hernieuwd contact met Constantinopel. Er wordt nieuw leven geblazen in kathedralen en in sommige scholen, zoals die van Bruno van Keulen, in de productie van geïllustreerde handschriften uit een handjevol elite scriptoria, zoals de Abdij van Quedlinburg, die in 936 door Otto I de Grote werd opgericht en in de politieke ideologie. Het keizerlijke hof werd het centrum van het religieuze en spirituele leven, dat werd geleid door het voorbeeld van de vrouwen uit de keizerlijke familie: Mathilde van Ringelheim, de moeder van Otto I de Grote, zijn zuster Gerberga van Saksen, zijn tweede vrouw Adelheid en zijn schoondochter keizerin Theophanu. Na de kroning op 2 februari 962 in Rome van Otto I de Grote tot keizer ontstond er in West- en Centraal Europa, opnieuw een centraal gezag, het ontstaan van het Heilige Roomse Rijk. Met het huwelijk van Otto II en een Byzantijnse prinses, Theophanu, op 14 april 972 werden niet alleen de politieke banden, maar ook de culturele banden met het Byzantijnse Rijk aangetrokken. De invoering van het rijkskerkenstelsel, hervorming van het kerkbestuur, zal ook hier op cultureel en artistiek vlak voelbaar zijn. De Ottoonse kunst was een hofkunst, gemaakt om het Heilige en Imperialistische geslacht te bevestigen als een bron van macht die werd gelegitimeerd door de gelegde verbinding met Constantijn en Justinianus I. In deze sfeer versmolten de gemaakte meesterwerken de tradities, waarop de Ottoonse kunst was gebaseerd: schilderijen uit de late oudheid, de Karolingische renaissance, en Byzantium. Op deze manier wordt de term gebruikt als een analogon met de Karolingische renaissance, waarvan de start rond 800 lag, het jaar waarin Karel de Grote tot keizer werd gekroond. In Trier kwam door toedoen van aartsbisschop Egbert de edelsmeedkunst tot grote bloei, waarbij met name de emailbewerking een hoog niveau bereikte. Belangrijke kunstwerken uit de zogenaamde Egbert-werkplaatsen zijn het Egbertschrijn in de schatkamer van de Dom van Trier, de in de Dom van Limburg, het Otto-Mathilde-kruis in de domschatkamer van Essen en de boekomslag van de Codex Aureus Epternacensis in het Germanisches Nationalmuseum in Neurenberg. Het borstkruis van Sint-Servaas in de schatkamer van de Sint-Servaasbasiliek in Maastricht wordt beschouwd als een laat product (ca. 1025-50) van dit atelier. Een kleine groep van Ottoonse kloosters werd direct door de keizer en de bisschoppen gesponsord. Hier werden een aantal schitterende middeleeuwse geïllustreerde handschriften, de belangrijkste kunstvorm van de tijd, vervaardigd. De Abdij van Corvey produceerde enkele van de eerste manuscripten, na het jaar 1000 gevolgd door het scriptorium in Hildesheim. Het beroemdste Ottoonse scriptorium maakte deel uit van de Abdij van Reichenau, een eiland in het Bodenmeer: vrijwel geen andere werken hebben het imago van de Ottoonse kunst zo gevormd als de miniaturen die daar ontstonden. Een van de belangrijkste werken uit Reichenau was de , met verhalende miniaturen uit het leven van Christus, de eerste cyclus van dit type, in een mix van stijlen, waaronder de Karolingische renaissance en sporen van insulaire en Byzantijnse invloeden. Andere bekende handschriften zijn onder meer de Huwelijksoorkonde van keizerin Theophanu, het , de , de , de , en de . Hroswitha van Gandersheim karakteriseert de veranderingen die tijdens haar leven plaatsvonden. Zij was een non die gedichten en drama schreef, dat gebaseerd was op de klassieke werken van Terentius. De architectuur van de periode was ook vernieuwend en is een voorloper van de latere Romaanse bouwstijl. Politiek bloeiden theorieën van christelijke eenheid en rijk bloeide, evenals herleefde klassieke noties van keizerlijke grandeur in het Westen. Otto II had een Griekse vrouw, Theophanu, en Byzantijnse iconografie deed zijn intrede in het Westen. De Rijksappel werd een symbool van koninklijke macht en de keizers van het Heilige Roomse Rijk werden conform de Byzantijnse mode weergegeven als gekroond door Christus. Het was tijdens zijn poging om de "glorie die Rome was" te laten herleven dat Otto III van de Eeuwige Stad Rome zijn hoofdstad maakte en dat hij op Grieks-Romeinse manier de ceremonie aan het hof in omvang deed toenemen.monie aan het hof in omvang deed toenemen.
, La renaissance ottonienne, également quali … La renaissance ottonienne, également qualifiée de « renaissance (ou renouveau) du Xe siècle (ou de l'an mille) », est une période médiévale de renouveau culturel de l'Occident chrétien, qui s'étend du début du Xe siècle aux environs de l'an 1030. Cette période est caractérisée par une indéniable vitalité culturelle, en particulier grâce à l'activité des écoles en Germanie et, de manière plus hétérogène, sur l'ensemble du continent européen. Dominée par les deux figures intellectuelles majeures que sont Abbon de Fleury et Gerbert d'Aurillac, elle livre également un héritage artistique (livres enluminés) et architectural notable. Plus limité que la renaissance carolingienne qui le précède, et indissociable de cette dernière, le renouveau ottonien conclut également le long essor de l'enseignement au Moyen Âge, du VIe siècle au XIe siècle, avant l'épanouissement culturel de la Renaissance du XIIe siècle.culturel de la Renaissance du XIIe siècle.
, «Оттоновское Возрождение» — краткий период … «Оттоновское Возрождение» — краткий период (в конце Х в.) подъёма культурной жизни в Германии при императорах Саксонской династии — Оттонах. При дворе Оттона I возродилась Академия, где собирались просвещённые люди. Здесь развивалась литературная деятельность, переписывались рукописи, предпринимались попытки распространения знания классической латыни и римской литературы. При дворе и некоторых соборах возникли школы. Среди учителей этих школ особенно выделялся учёный монах Герберт (950—1003) — человек незнатного происхождения, один из образованнейших людей эпохи: философ, математик, музыкант, астроном. Он оставил ряд математических, философских, литературных и исторических сочинений, был учителем Оттона III, архиепископом; в 999 г. император возвёл Герберта на папский престол под именем Сильвестра II (999—1003). Образование распространилось не только среди клириков, но и среди мирян, причём его могли получить и мальчики, и девочки. Многие знатные дамы говорили и читали на латыни и славились своей учёностью. Наиболее известной поэтессой была Хросвита Гандерсгеймская (вторая половина X века). При Оттоне II, женатом на византийской принцессе Феофано, усилилось греческое влияние. Особую пышность и утончённость приобрёл быт двора и феодалов. Для «Оттоновского Возрождения» характерно усиление культурных связей с Византией. Это особенно сказалось на расцвете книжного дела и миниатюристики, главным центром которых стал монастырь Райхенау. Это было возрождением во всех возможных смыслах, кроме согласованной попытки возродить античность. Пропитанное религиозным пылом клюнийской реформы, оно провозглашало христоцентрическую направленность духовной энергии, глубоко чуждую универсалистской установке, которая во времена Карла Великого и Карла Лысого пыталась перекинуть мост через пропасть, разделявшую «эру, подчинённую Благодати», от «эры, подчинённой Закону», а последнюю от «эры до закона».й Закону», а последнюю от «эры до закона».
|
| rdfs:comment |
The Ottonian Renaissance was a renaissance … The Ottonian Renaissance was a renaissance of Byzantine and Late Antique art in Central and Southern Europe that accompanied the reigns of the first three Holy Roman Emperors of the Ottonian (or Saxon) dynasty: Otto I (936–973), Otto II (973–983), and Otto III (983–1002), and which in large part depended upon their patronage. The leading figures in this movement were Pope Sylvester II and Abbo of Fleury.were Pope Sylvester II and Abbo of Fleury.
, Otondar pizkundea Europa erdialde eta hego … Otondar pizkundea Europa erdialde eta hegoaldean 1000. urtearen inguruan izandako pizkunde ekonomiko eta artistikoa izan zen, dinastia saxoiko lehen hiru enperadoreen agintaldian, hirurak Oton izenekoak: Oton I.a (936–973), Oton II.a (973–983) eta Oton III.a (983–1002). Otondar arteak X. mendearen erdialdetik XI.aren azkena bitarteko aldia hartzen du, denborari dagokionez, eta lurraldez, garai hartako Germaniako Erromatar Inperio Santuaren esparru bera. Erromatar Inperio Santuaren esparru bera.
, «Оттоновское Возрождение» — краткий период … «Оттоновское Возрождение» — краткий период (в конце Х в.) подъёма культурной жизни в Германии при императорах Саксонской династии — Оттонах. При дворе Оттона I возродилась Академия, где собирались просвещённые люди. Здесь развивалась литературная деятельность, переписывались рукописи, предпринимались попытки распространения знания классической латыни и римской литературы. При дворе и некоторых соборах возникли школы. Среди учителей этих школ особенно выделялся учёный монах Герберт (950—1003) — человек незнатного происхождения, один из образованнейших людей эпохи: философ, математик, музыкант, астроном. Он оставил ряд математических, философских, литературных и исторических сочинений, был учителем Оттона III, архиепископом; в 999 г. император возвёл Герберта на папский престол под именем Си Герберта на папский престол под именем Си
, Als Ottonische Renaissance wird von einige … Als Ottonische Renaissance wird von einigen Forschern die Anknüpfung an die byzantinische, spätantike und karolingische Kunst während des politisch maßgeblich von den Ottonen beeinflussten 10. und 11. Jahrhunderts bezeichnet. Die Ottonische Renaissance spiegelt sich besonders in der Architektur und der Goldschmiedekunst durch Verwendung von Spolien und in der Buchmalerei wider. Besonders begünstigt wurde der Einfluss der byzantinischen Kultur auf das Heilige Römische Reich Deutscher Nation durch die Heirat Ottos II. mit der byzantinischen Prinzessin Theophanu.t der byzantinischen Prinzessin Theophanu.
, Otonská renesance je pokračování, resp. poslední fáze renesance karolinské, časově se vymezuje od druhé poloviny 10. století do 30. let 11. století. Plynule na ni navazuje epocha a sloh románský.
, オットー朝ルネサンス（オットーちょうルネサンス）は神聖ローマ皇帝オットー1世（936-973）、オットー2世（973 – 983）、オットー3世 （983 – 1002）の治世に中央ヨーロッパと南ヨーロッパでおきたビザンチン芸術と後期アンティーク芸術の復興運動である。この運動は、主に彼らの後援に依存していた。この運動の主要人物は、教皇シルウェステル2世とフリュリのアッボであった 。
, De Ottoonse renaissance was een periode ti … De Ottoonse renaissance was een periode tijdens de regeringen van de eerste drie keizers van de Ottoonse dynastie. Deze oorspronkelijk Saksische Liudolfingen, die alle drie Otto heetten: Otto I de Grote (936-973), Otto II (973-983), en Otto III (983-1002). De tijdsduur van de Ottoonse renaissance wordt soms uitgebreid tot de regering van Hendrik II. Het begon met het huwelijk van Otto de Grote met Adelheid in 951. Hierdoor werden de koninkrijken Italië en Duitsland in een staat verenigd. Zodoende kwam het Westen dichter bij het Byzantijnse Rijk. De keizerlijke kroning in 962 bevorderde de noodzaak van een christelijke (politieke) eenheid. De term wordt in het algemeen beperkt tot de keizerlijke hofcultuur. Het is de overgang van de vroege middeleeuwen naar de hoge middeleeuwen.ge middeleeuwen naar de hoge middeleeuwen.
, El renacimiento otoniano, también califica … El renacimiento otoniano, también calificado como renacimiento o renovación del siglo X o del año mil, fue un período medieval de del Occidente cristiano que se extendió desde el principio del siglo X hasta alrededor del año 1030. Más limitado que el renacimiento carolingio que le precedió, e indisociable de este último, la renovación otoniana concluyó el largo auge de la enseñanza en la Edad Media, del siglo VI al siglo XI, antes de la expansión cultural del renacimiento del siglo XII.n cultural del renacimiento del siglo XII.
, 奧托復興，或稱奧托尼亞復興（德語：Ottonische Renaissance; 英語：Ottonian Renaissance）是指的拜占庭和古典晚期藝術在中南歐的復興，這一時期伴隨著神聖羅馬帝國奧托王朝（或稱薩克森王朝）王朝的前三位皇帝（奧託一世（936-973）、奧托二世（973-983）和奧托三世（983-1002））的統治。這一文藝復興這在很大程度上取決於他們的讚助。這一運動的主要人物是教皇西爾維斯特二世和。
, Η Οθωνική Αναγέννηση ήταν μία εποχή άνθηση … Η Οθωνική Αναγέννηση ήταν μία εποχή άνθησης και προώθησης των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που υποστηρίχθηκε από την Οθωνική Δυναστεία και κράτησε από το 936 μ.Χ. έως το 1002 μ.Χ.. Αποτελεί μέρος των λεγόμενων Μεσαιωνικών Αναγεννήσεων. Αντίθετα από την Καρολίγγεια Αναγέννηση (8ος-9ος αι.) που είχε προηγηθεί και που είχε στηριχθεί στην προώθηση του κλασικού και του πρώιμου χριστιανικού πολιτισμού, η Οθωνική Αναγέννηση επικεντρώθηκε στη προώθηση της σύγχρονης τέχνης της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης.τέχνης της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης.
, La rinascita ottoniana, conosciuta anche c … La rinascita ottoniana, conosciuta anche come rinascita del X secolo, fu un periodo del medioevo e relativo all'occidente cristiano, caratterizzato da una rinascita culturale e che si estese dall'inizio del X secolo fino a circa gli anni 1030. Più limitata rispetto alla precedente rinascita carolingia e in discontinuità con essa, la rinascita ottoniana può comunque essere a giusto titolo inserita tra i rinascimenti medievali individuati dalla storiografia, insieme anche al successivo, e ben più impattate, rinascimento del XII secolo.iù impattate, rinascimento del XII secolo.
, La renaissance ottonienne, également quali … La renaissance ottonienne, également qualifiée de « renaissance (ou renouveau) du Xe siècle (ou de l'an mille) », est une période médiévale de renouveau culturel de l'Occident chrétien, qui s'étend du début du Xe siècle aux environs de l'an 1030. Plus limité que la renaissance carolingienne qui le précède, et indissociable de cette dernière, le renouveau ottonien conclut également le long essor de l'enseignement au Moyen Âge, du VIe siècle au XIe siècle, avant l'épanouissement culturel de la Renaissance du XIIe siècle.culturel de la Renaissance du XIIe siècle.
|
