| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
Оговорка Мартенса, также декларация Мартен … Оговорка Мартенса, также декларация Мартенса — принцип права вооружённых конфликтов, впервые зафиксированный в преамбуле II Гаагской конвенции 1899 года. Действие этого принципа распространяется на ситуации, не урегулированные позитивными нормами ведения войны. Согласно оговорке Мартенса, в таких случаях защиту комбатантам и гражданским лицам обеспечивают основные начала международного права, следующие из принципов гуманности, требований общественного сознания и международных обычаев. Хотя изначально оговорка Мартенса носила ситуативный характер (она была внесена в документ, чтобы разрешить противоречия между делегатами Гаагской конференции), позднее её варианты были использованы в ряде международных соглашений, включая Женевские конвенции 1949 года и дополнительные протоколы к ним.949 года и дополнительные протоколы к ним.
, Klauzula Martensa (ang. Martens Clause, fr … Klauzula Martensa (ang. Martens Clause, fr. clause de Martens, niem. Martens’sche Klausel, ros. оговорка Мартенса) - klauzula zamieszczona w preambule do IV konwencji haskiej z roku 1907 o prawach i zwyczajach wojny; nazwana od nazwiska delegata rosyjskiego Fiodora Martensa, który ją zaproponował. Odnosi się ona do wypadków nieobjętych przepisami IV konwencji haskiej, odnoszących się do . Według klauzuli Martensa, w owych sytuacjach ludność i strony wojujące znajdują się pod opieką i władzą zasad prawa narodów, wypływających ze zwyczajów, ustanowionych między cywilizowanymi narodami oraz z zasad humanitarności i wymagań społecznego sumienia. Istnieją dwa kierunki interpretacji klauzuli Martensa. Według jednych - jedynie ściśle określone reguły IV konwencji haskiej są normami prawnie obowiązującymi. Według drugich - klauzula Martensa ma istotne znaczenie dla przestrzegania norm prawa zwyczajowego nieobjętego kodyfikacją prawa międzynarodowego publicznego.ikacją prawa międzynarodowego publicznego.
, Декларація Мартенса — положення преамбули … Декларація Мартенса — положення преамбули Гаазької конвенції про закони та звичаї війни 1899, згідно з яким «у випадках, не врегульованих даною угодою, населення та воюючі сторони залишаються під охороною і дією засад міжнародного права, оскільки вони випливають із звичаїв, що встановилися між цивілізованими народами, із законів людяності і вимог суспільної свідомості».Творцем преамбули до Гаазької конвенції 1907 року був російський юрист Федір Мартенс. Сучасний зміст декларації означає, що у випадках, які не підпадають під дію норм договірного права, цивільні особи і комбатанти залишаються під захистом принципів міжнародного права, що випливають із встановлених звичаїв, принципів гуманності і вимог суспільної свідомості. Декларація Мартенса належить до системи принципів міжнародного гуманітарного права, що застосовується під час збройних конфліктів.астосовується під час збройних конфліктів.
, La Cláusula Martens se introdujo en los pr … La Cláusula Martens se introdujo en los preámbulos de la Segunda Convención de La Haya sobre Leyes y Costumbres de la Guerra Terrestre de 1899.La cláusula tomó su nombre de una declaración leída por Fyodor Fyodorovich Martens, el delegado ruso en las Conferencias de Paz de La Haya del año 1899 y se basó en sus palabras: Hasta que un Código más completo de las Leyes de guerra se emita, las Altas Partes Contratantes juzgan oportuno declarar que, en los casos no incluidos en las disposiciones reglamentarias adoptadas por ellas, las poblaciones y los beligerantes quedan bajo la protección y el imperio de los principios del derecho internacional, tal como resultan de los usos establecidos entre naciones civilizadas, de las leyes de la humanidad y las exigencias de la conciencia pública — Convención con respecto a las leyes de la guerra terrestre (la Haya II), 29 de julio del año 1899. La Cláusula aparece de forma ligeramente modificada en las Convenciones de La Haya del año 1907: Hasta que un Código más completo de las Leyes de guerra se haya publicado, las Altas Partes Contratantes juzgan oportuno declarar que, en los casos no incluidos en las disposiciones reglamentarias adoptadas por ellas, las poblaciones y los beligerantes quedan bajo la protección y el imperio de los principios de la ley de las naciones, tal como y resultan de los usos establecidos entre naciones civilizadas, de las leyes de la humanidad y los dictados de la conciencia pública —leyes y costumbres de la guerra terrestre (la Haya IV), 18 de octubre delaño 1907 La Cláusula fue introducida como una fórmula de compromiso por la disputa entre las Potencias mundiales, que consideraban a los francotiradores como combatientes ilegales, sujetos a su captura y ejecución, y los estados más pequeños, quienes sostuvieron que debían ser considerados combatientes legítimos. Rupert Ticehurst, profesor de Derecho en la Facultad de Derecho en el de Londres, escribe que: El problema que enfrentan los abogados humanitarios es que no hay una interpretación aceptada de la Cláusula de Martens. Está por tanto sujeta a una variedad de interpretaciones, tanto restringidas como expansivas. En su forma más restringida, la cláusula sirve como un recordatorio de que el Derecho Internacional Consuetudinario continúa aplicándose después de la adopción de la norma de un tratado. Una interpretación más amplia es que, como los tratados internacionales relativos a las leyes de los conflictos armados son cada vez más completos, en la Cláusula se estipula que lo que no está explícitamente prohibido por un tratado no está, ipso facto, permitido. La interpretación más amplia es que la conducta en los conflictos armados no sólo será juzgada de acuerdo a los tratados y la costumbre, sino también a los principios del derecho internacional al que se refiere la Cláusula. La Corte Internacional de Justicia (CIJ) en su , comunicada el 8 de julio del año 1996, tuvo que considerar que las leyes generales de los conflictos armados se podrían considerar antes que las leyes específicas relativas a las armas nucleares. Varias interpretaciones diferentes de esta cláusula se presentaron en las comunicaciones orales y escritas a la Corte Internacional de Justicia. A pesar de que la opinión consultiva la CIJ no pudo proporcionar una comprensión clara de la Cláusula, varias de las presentaciones en la Corte propusieron una idea de su significado. La evidencia que Ticehurst presenta es que al, igual que en el año 1899, hubo un desacuerdo entre las grandes potencias y las potencias menores que conducen a la formulación de la Cláusula, por lo que en el año 1996 una divergencia similar de puntos de vista que existe entre las potencias nucleares declaradas y las potencias no nucleares con una visión estrecha que las potencias nucleares tienen de la Cláusula y las potencias no nucleares que tienen una visión más amplia. Ticehurst concluye que: ... Al negarse a ratificar tratados o dar su consentimiento para el desarrollo de las correspondientes normas consuetudinarias, los Estados militarmente poderosos pueden controlar el contenido de las leyes del conflicto armado. Otros Estados son incapaces de prohibir cierta tecnología que poseen los Estados militarmente poderosos. ... la Cláusula de Martens establece un objetivo para la determinación de la ley natural: los dictados de la conciencia pública. Esto hace que las leyes del conflicto armado sean mucho más ricas, y permite la participación de todos los Estados en su desarrollo. Los Estados militarmente poderosos siempre se han opuesto a la influencia de la ley natural en las leyes del conflicto armado, a pesar de que estos mismos Estados se basaron en la ley natural para los juicios de Núremberg. La Corte Internacional de Justicia en su Opinión Consultiva no aclaró la medida en que la Cláusula de Martens permite que las nociones de la ley natural para influir en el desarrollo de las leyes del conflicto armado. Por lo tanto, su correcta interpretación no está clara. El dictamen, sin embargo, ha facilitado un importante debate sobre esta significativa Cláusula y con frecuencia pasada por alto en las leyes del conflicto armado.r alto en las leyes del conflicto armado.
, The Martens Clause (pronounced /mar'tɛnz/) … The Martens Clause (pronounced /mar'tɛnz/) was introduced into the preamble to the 1899 Hague Convention II – Laws and Customs of War on Land. The clause took its name from a declaration read by Friedrich Martens, the delegate of Russia at the Hague Peace Conferences of 1899. It reads as follows: Until a more complete code of the laws of war is issued, the High Contracting Parties think it right to declare that in cases not included in the Regulations adopted by them, populations and belligerents remain under the protection and empire of the principles of international law, as they result from the usages established between civilized nations, from the laws of humanity and the requirements of the public conscience. — Convention with respect to the laws of war on land (Hague II), 29 July 1899. The Clause appears in a slightly modified form in the 1907 Hague conventions: Until a more complete code of the laws of war has been issued, the High Contracting Parties deem it expedient to declare that, in cases not included in the Regulations adopted by them, the inhabitants and the belligerents remain under the protection and the rule of the principles of the law of nations, as they result from the usages established among civilized peoples, from the laws of humanity, and the dictates of the public conscience. — Laws and Customs of War on Land (Hague IV), 18 October 1907 The Clause was introduced as a compromise wording for the dispute between the Great Powers who considered francs-tireurs to be unlawful combatants subject to execution on capture and smaller states who maintained that they should be considered lawful combatants. The clause did not appear in the Geneva Conventions of 1949, but was it included in the additional protocols of 1977. It is in article 1 paragraph 2 of Protocol I (which covers international conflicts), and the fourth paragraph of the preamble to Protocol II (which covers non-international conflicts). The wording in both is identical but slightly modified from the version used in the Hague Convention of 1907: Recalling that, in cases not covered by the law in force, the human person remains under the protection of the principles of humanity and the dictates of the public conscience In its commentary (Geneva 1987), the ICRC states that although the Martens Clause is considered to be part of customary international law, the plenipotentiaries considered its inclusion appropriate because: First, despite the considerable increase in the number of subjects covered by the law of armed conflicts, and despite the detail of its codification, it is not possible for any codification to be complete at any given moment; thus the Martens clause prevents the assumption that anything which is not explicitly prohibited by the relevant treaties is therefore permitted. Secondly, it should be seen as a dynamic factor proclaiming the applicability of the principles mentioned regardless of subsequent developments of types of situation or technology. Rupert Ticehurst, a Lecturer in Law, at King's College School of Law in London, writes that: The problem faced by humanitarian lawyers is that there is no accepted interpretation of the Martens Clause. It is therefore subject to a variety of interpretations, both narrow and expansive. At its most restricted, the Clause serves as a reminder that customary international law continues to apply after the adoption of a treaty norm. A wider interpretation is that, as few international treaties relating to the laws of armed conflict are ever complete, the Clause provides that something which is not explicitly prohibited by a treaty is not ipso facto permitted. The widest interpretation is that conduct in armed conflicts is not only judged according to treaties and custom but also to the principles of international law referred to by the Clause. The International Court of Justice (ICJ) in their advisory opinion on the Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons issued on 8 July 1996, had to consider the general laws of armed conflict before they could consider the specific laws relating to nuclear weapons. Several different interpretations of this clause were presented in oral and written submissions to the ICJ. Although the ICJ advisory opinion did not provide a clear understanding of the Clause, several of submissions to the court provided an insight into its meaning. The evidence that Ticehurst presents is that just as in 1899 there was a disagreement between the great powers and the minor powers that lead to the formulation of the Clause, so in 1996 a similar divergence of views exists between the declared nuclear powers and the non nuclear powers with the nuclear powers taking a narrow view of the Clause and the non nuclear powers taking a more expansive view. Ticehurst concludes that: ... By refusing to ratify treaties or to consent to the development of corresponding customary norms, the powerful military States can control the content of the laws of armed conflict. Other States are helpless to prohibit certain technology possessed by the powerful military States. ... the Martens Clause establishes an objective means of determining natural law: the dictates of the public conscience. This makes the laws of armed conflict much richer, and permits the participation of all States in its development. The powerful military States have constantly opposed the influence of natural law on the laws of armed conflict even though these same States relied on natural law for the prosecutions at Nuremberg. The ICJ in its Advisory Opinion did not clarify the extent to which the Martens Clause permits notions of natural law to influence the development of the laws of armed conflict. Consequently, its correct interpretation remains unclear. The Opinion has, however, facilitated an important debate on this significant and frequently overlooked clause of the laws of armed conflict.oked clause of the laws of armed conflict.
, La clause de Martens a été introduite dans le préambule de la Convention de La Haye (II) concernant les lois et coutumes de la guerre sur terre de 1899.
, Die Martens’sche Klausel, englisch Martens … Die Martens’sche Klausel, englisch Martens Clause, ist ein wichtiger Grundsatz des humanitären Völkerrechts. Sie wurde vom russisch-estnischen Diplomaten und Juristen Friedrich Fromhold Martens im Rahmen der Haager Friedenskonferenz von 1899 formuliert und gibt für Situationen in Kriegen und bewaffneten Konflikten, die nicht ausdrücklich durch geschriebenes internationales Recht reguliert sind, Brauch, Gewissen und Menschlichkeit als Maßstäbe zur Bewertung von Handlungen und Entscheidungen vor. Die Klausel ist in einer Reihe von völkerrechtlichen Verträgen explizit enthalten und gilt darüber hinaus als Völkergewohnheitsrecht. Obwohl sie mehrfach in Gerichtsentscheidungen zitiert wurde, ist ihre konkrete praktische Relevanz unter Juristen allerdings umstritten.vanz unter Juristen allerdings umstritten.
|
| rdfs:comment |
Декларація Мартенса — положення преамбули … Декларація Мартенса — положення преамбули Гаазької конвенції про закони та звичаї війни 1899, згідно з яким «у випадках, не врегульованих даною угодою, населення та воюючі сторони залишаються під охороною і дією засад міжнародного права, оскільки вони випливають із звичаїв, що встановилися між цивілізованими народами, із законів людяності і вимог суспільної свідомості».Творцем преамбули до Гаазької конвенції 1907 року був російський юрист Федір Мартенс.7 року був російський юрист Федір Мартенс.
, La Cláusula Martens se introdujo en los pr … La Cláusula Martens se introdujo en los preámbulos de la Segunda Convención de La Haya sobre Leyes y Costumbres de la Guerra Terrestre de 1899.La cláusula tomó su nombre de una declaración leída por Fyodor Fyodorovich Martens, el delegado ruso en las Conferencias de Paz de La Haya del año 1899 y se basó en sus palabras: La Cláusula aparece de forma ligeramente modificada en las Convenciones de La Haya del año 1907: Rupert Ticehurst, profesor de Derecho en la Facultad de Derecho en el de Londres, escribe que: Ticehurst concluye que:dres, escribe que: Ticehurst concluye que:
, Оговорка Мартенса, также декларация Мартен … Оговорка Мартенса, также декларация Мартенса — принцип права вооружённых конфликтов, впервые зафиксированный в преамбуле II Гаагской конвенции 1899 года. Действие этого принципа распространяется на ситуации, не урегулированные позитивными нормами ведения войны. Согласно оговорке Мартенса, в таких случаях защиту комбатантам и гражданским лицам обеспечивают основные начала международного права, следующие из принципов гуманности, требований общественного сознания и международных обычаев.твенного сознания и международных обычаев.
, La clause de Martens a été introduite dans le préambule de la Convention de La Haye (II) concernant les lois et coutumes de la guerre sur terre de 1899.
, Die Martens’sche Klausel, englisch Martens … Die Martens’sche Klausel, englisch Martens Clause, ist ein wichtiger Grundsatz des humanitären Völkerrechts. Sie wurde vom russisch-estnischen Diplomaten und Juristen Friedrich Fromhold Martens im Rahmen der Haager Friedenskonferenz von 1899 formuliert und gibt für Situationen in Kriegen und bewaffneten Konflikten, die nicht ausdrücklich durch geschriebenes internationales Recht reguliert sind, Brauch, Gewissen und Menschlichkeit als Maßstäbe zur Bewertung von Handlungen und Entscheidungen vor. Die Klausel ist in einer Reihe von völkerrechtlichen Verträgen explizit enthalten und gilt darüber hinaus als Völkergewohnheitsrecht. Obwohl sie mehrfach in Gerichtsentscheidungen zitiert wurde, ist ihre konkrete praktische Relevanz unter Juristen allerdings umstritten.vanz unter Juristen allerdings umstritten.
, The Martens Clause (pronounced /mar'tɛnz/) … The Martens Clause (pronounced /mar'tɛnz/) was introduced into the preamble to the 1899 Hague Convention II – Laws and Customs of War on Land. The clause took its name from a declaration read by Friedrich Martens, the delegate of Russia at the Hague Peace Conferences of 1899. It reads as follows: — Convention with respect to the laws of war on land (Hague II), 29 July 1899. The Clause appears in a slightly modified form in the 1907 Hague conventions: — Laws and Customs of War on Land (Hague IV), 18 October 1907 Ticehurst concludes that: 18 October 1907 Ticehurst concludes that:
, Klauzula Martensa (ang. Martens Clause, fr … Klauzula Martensa (ang. Martens Clause, fr. clause de Martens, niem. Martens’sche Klausel, ros. оговорка Мартенса) - klauzula zamieszczona w preambule do IV konwencji haskiej z roku 1907 o prawach i zwyczajach wojny; nazwana od nazwiska delegata rosyjskiego Fiodora Martensa, który ją zaproponował. Odnosi się ona do wypadków nieobjętych przepisami IV konwencji haskiej, odnoszących się do . Według klauzuli Martensa, w owych sytuacjach ludność i strony wojujące znajdują się pod opieką i władzą zasad prawa narodów, wypływających ze zwyczajów, ustanowionych między cywilizowanymi narodami oraz z zasad humanitarności i wymagań społecznego sumienia.nitarności i wymagań społecznego sumienia.
|
